„Evgenije Onjegin“ ispraćen ovacijama u Budvi
Novo Liješevićevo ostvarenje stiglo pred budvansku publiku sa nagradom za najbolju režiju 5. Međunarodnog festivala Novi tvrđava teatar.
Nastavljajući program savremenog čitanja klasičnih dramskih dela, na Gradu teatru izvedena je predstava reditelja Borisa Liješevića, „Evgenije Onjegin“, u produkciji Pozorišta mladih iz Novog Sada, koja je ispraćena ovacijama.
Inscenacija čuvenog Puškinovog romana u stihu, u dramatizaciji Fedora Šilija i sa Liješevićevim rediteljskim potpisom, stigla je pred budvansku publiku pravo sa 5.
Međunarodnog festivala Novi tvrđava teatar, gde je nagrađena za najbolju režiju. Lik glavne Puškinove junakinje Tatjane, glumici Kristini Savkov doneo je nagradu za najbolju glumicu. Tako se jedan od najnagrađivanijih i najangažovanijih crnogorskih reditelja u regionu, u svojoj rodnoj Budvi, i na festivalu koji ima važno mesto u njegovoj profesionalnoj biografiji, i ovog ljeta predstavio novim ostvarenjem koje je dobilo visoku ocenu jednog međunarodnog žirija.
Kako je istakla Kristina Savkov, kada su počinjali da rade ovu predstavu ona je sebi postavljala pitanje koliko u ovo naše doba ima žena koje mogu da iskreno, romantično i duboko da vole nekog do kraja života, iako im ta ljubav nije uzvraćena.
“Mislim da i sada postoji mnogo Tatjana među nama, ali je takvo vreme da čovek ne može da pokaže svoje pravo lice i emotivnost bez bojazni da će to neko pogrešno shvatiti, jer živimo u doba poremećenih vrednosti u svim segmentima društva, pa i u našim ličnim životima.
Ono što me raduje i što sam otkrila igrajući ovu predstavu, a gostovali smo sa njom na raznim scenama i festivalima, jeste da ima puno djevojčica koje napamet znaju dirljivo Tatjanino pismo koje je pisala Onjeginu, otkrivajući mu koliko ga voli i čezne za njim”, kazala je glumica.
Na pitanje koliko je promenjen odnos društva prema ženi od vremena Puškina, i da li je i danas najveći dokaz vrednosti žene ako kraj sebe ima bogatog i moćnog muškarca, Savkov ističe da se, nažalost, malo toga promijenilo, i da i dalje živimo u patrijarhalnom društvu i „muškom svetu“.
“Volela bih da kažem da u ovom našem 21. vijeku žena može da bude slobodna, sama i cenjena samo na osnovu toga što ona jeste, i mislim da ta borba za „mesto pod suncem“ nije samo na ženama, nego na čitavom društvu, pogotovu na ovom našem Balkanu.
Mi smo prostor koji je i dalje pun svakojakih predrasuda i stereotipa u svemu, od onih u nacionalnom smislu, pa do muško – ženskih odnosa”, zaključila je Savkov.
Sjajan u naslovnoj ulozi, glumac Peđa Marjanović istakao je posle predstave da je Evgenije Onjegin, kao arhetip muškarca, prisutan od početka ljudske civilizacije, a danas možda čak i više nego ranije, zbog otuđenosti, nedostatka prave komunikacije među ljudima i bliskosti.
“Kao što vidimo u Onjeginu, u kome je želja za slobodom toliko jaka da čak nadjačava i potrebu za ljubavlju, što je bazična čovekova potreba i karakteristika, tako i danas ima ljudi kojima je najudobnije da budu ‘solisti’ sopstvenih života, i to iz raznih razloga.
Ja sam Onjegina doživeo kao čovjeka koji je u potrazi za sobom, koji traga za smislom i suštinom života, jer mu se još u mladosti život čini dosadnim, ukalupljenim u određene norme i stereotipe, koje mora da prihvati da bi pripadao društvu.
A on ne želi da bude deo te društvene gomile, i negdje je tragičan junak, prototip angažovanog intelektualca, jer se svojim odnosom prema kmetovima predstavlja kao čovek koji se bori za jednakost svih ljudi, što takođe izaziva gnev njegove okoline. Nesreća Onjegina je u tome što kasno shvata da mu je u životu ipak potrebna ljubav”, naveo je Marjanović.
Ovacijama je pozdravljena čitava ekipa novosadskih glumaca, u kojoj su bili i Danilo Milovanović, Mia Radovanović, Ivan Đurić, Jelica Gligorin, Vera Hrćan Ostojić, Slobodan Ninković, Saša Latinović, Neda Danilović i Dragan Zorić.
OBRAZLOŽENjE ŽIRIJA: Boris Liješević svedenom i efektnom upotrebom rediteljskih sredstava postavlja na scenu klasično delo Aleksandra Sergejeviča Puškina „Evgenije Onjegin“ sa jasnom namerom da ono komunicira sa savremenom pozorišnom publikom. Kroz niz veoma efektnih scena reditelj je pokazao svoje umeće da radnju sažme, jasno naznači protoke vremena, učini vidljivim utrašnje konflikte likova, u gotovo filmskom maniru jasno naznači paralelne tokove radnje, a da pri tom izoštri suštinu samog dela i ne izneveri ga ni u jednom njegovom segmentu. Primetan je i odličan rad sa glumcima ansambla Pozorišta mladih koji i ovoga puta pokazuju da su u stanju da se nose sa najzahtevnijim glumačkim zadacima, da kroz brze transformacije donesu više uloga i da u saradnji sa rediteljem ostvare čitav niz sjajnih glumačkih kreacija. Boris Liješević kao reditelj i ovoga puta pokazuje da je, iako generacijski još uvek mlad, izuzetno zreo reditelj koji je u stanju da uspešno iznese različite rediteljske pristupe i objedini ih u kompaktnu celinu prilikom realizacije jedne predstave.
